قول‌های شکسته، قهرمانان مُرده | بررسی بازی Overwatch 2

بالاخره پس از انتظارهای فراوان، تاخیر و تغییرات بخصوص؛ بازی Overwatch 2 منتشر شد. اما آیا اورواچ ۲ توانسته دنباله درستی برای یکی از بهترین بازی‌های سال ۲۰۱۶ باشد؟ در ادامه با بررسی بازی Overwatch 2 همراه ما باشید.

باید در همین ابتدا بگویم که خیر. متاسفانه به خاطر سیاست‌های غلط بلیزارد، اورواچ ۲ آن چیزی که لایق و درخور این برند باشد نیست. بازیی که با آن روبرو هستیم عملا فاجعه یا افتضاحی نیست که خیلی‌ها تصور می‌کردند باشد اما حقیقت این است که وقتی می‌خواهیم در مورد آن صحبت کنیم حجم مشکلات از نقاط خوب آن جلو می‌زند و باعث می‌شود که نتوانیم این خوبی‌ها را به درستی ببینیم.

یکی از غم‌انگیزترین لحظاتی که بخاطر اورواچ ۲ در تاریخ گیم رقم خورده شد، به پایان رسیدن دوران قسمت اول آن است. بعد از عرضه قسمت دوم سرورهای اورواچ ۱ به طور رسمی از دسترس خارج شدند و اورواچ ۲ به طور کامل جایگزین آن شد. قبل از رخ دادن چنین اتفاقی در ابتدای رونمایی از اورواچ ۲ قرار بود که بازیکنان قسمت اول و دوم بتوانند با یکدیگر بازی کنند و اورواچ ۲ یک بازی پولی باشد. اما سیاست بلیزارد مبنی بر «Free to Play» کردن بازی منجر شد که اورواچ ۲ به طور کامل جای قسمت اول را بگیرد. تصمیمی که فریاد طرفداران غیر افراطی این بازی چند نفره را نیز درآورد. 

چرا باید یک بازی F2P جای یک بازی با قیمت ۶۰ دلار را بگیرد؟‌ این اولین و بزرگ‌ترین اشتباهی بود که بلیزارد برای عرضه اورواچ ۲ در نظر گرفت. اشتباهی که حتی منجر شد خیلی از کاربران در وبسایت Metacritic به صفحه بازی هجوم آورده و خیل عظیمی از نمرات ۰ و ۱ را حواله بازی کنند. زیرا آن‌ها نمی‌خواستند عنوانی که برای آن قبلا پول پرداخت کرده‌اند را از دست بدهند. 

معمولا عمر مفید بازی‌های آنلاین زمانی که کاربران زیاد و فعالی دارند به درازا می‌انجامد. اگر یک بازی آنلاین نتواند نیازهای اولیه در بخش جذب کاربران را رفع کند آن‌وقت است که ممکن است سرورهای بازی برای همیشه غیرفعال شوند و بازی به نوعی برای همیشه بمیرد.

اما اورواچ ۱ عملا یک بازی مُرده نبود. با این‌که پیدا کردن Match (مسابقه) به کوتاهی دوران طلایی‌اش نبود اما بازیکنان جدید و بازیکنان وفادار قدیمی خود را داشت و خاموش شدن سرورهای آن توسط بلیزارد بیشتر شکل یک دهن‌کجی بزرگ به همه کسانی بود که در آن ساعت‌های زیادی را به این بازی اختصاص داده بودند. 

بلیزارد برای کسانی که نسخه اول را قبلا خریداری کرده بودند امتیازهای خاصی را در نظر گرفته بود. آن‌ها در زمان عرضه بازی به همه قهرمانان (حتی قهرمانانی که اضافه شده و خواهند شد) دسترسی خواهند داشت. به علاوه آن‌ها تمامی جوایز و آیتم‌های ظاهری مثل پوسته‌ها (Skins) از نسخه اول را در نسخه جدید خواهند داشت.

چنین مواردی چندان برای به دست آوردن دل طرفداران و بازیکنان نسخه اول به نظر کافی نیست. به علاوه بازی Overwatch 2 با توجه به تاخیری که در تاریخ عرضه‌اش رخ داد انتظار همه را برای آن بالا برد. انتظاری که نشان داد ارزش این همه صبر را نداشته. محتوای بخش PVE (که در آن بازیکنان با دشمن کنترل شده توسط CPU می‌جنگند و داستان اورواچ ۱ را جلو می‌برند)‌ که از دلایل اصلی وجود اورواچ ۲ بود تا سال ۲۰۲۳ قرار نیست که منتشر شود!‌ چطور می‌شود چنین چیزی را باور کرد؟ یکی از بارزترین دلایلی که بلیزارد هواداران را بر سر آن متقاعد کرد که باید بازی Overwatch 2 وجود خارجی داشته باشد در زمان عرضه منتشر نخواهد شد!

یکی دیگر از مشکلاتی که بازی را در زمان عرضه بدنام کرد، مشکلات شدید سرور و رنج زیاد بازی از ایرادات فنی بود. نمی‌توان از این موضوع چشم‌پوشی کرد که اورواچ ۲ درست لحظه‌ای که در پلتفرم بلیزارد آنلاین شد با خیل عظیمی از بازیکنان مواجه گشت که سبب مشکلات پرشمار در سرورها بود. بازیکنان در صف‌های طولانی قرار گرفته بودند که حتی تا دو ساعت طول می‌کشید آن‌ها را به داخل بازی ببرد. تازه اگر شانس با شما یار بود و وارد بازی می‌شدید ممکن بود که در اواسط آن بخاطر مشکلات سرور (در زمان عرضه بازی سرورهای بلیزارد توسط هکرها مورد حمله DDos قرار گرفتند) به بیرون پرت شوید! 

این مشکل چیزی نیست که به سادگی از آن بتوان چشم‌پوشی کرد. در زمان عرضه اورواچ ۱ هم چنین مشکلی وجود داشت اما رفع آن نهایت به یک الی دو روز طول کشید و حتی در طی همان مدت باز هم بازیکنان زیادی می‌توانستند از بازی لذت ببرند (من تجربه شخصی اورواچ ۱ را هنگام لانچ داشتم و می‌توانم بگویم که به عمق قسمت دوم فجیع نبوده).

واقعا جای سوال دارد شرکتی به بزرگی بلیزارد چطور نمی‌توانسته وجود چنین واقعه‌ای را پیش‌بینی کند و از قبل برای آن آماده باشد؟‌ سوالی که هنوز هم جواب درست و درمانی ندارد. آن هم برای یک بازی که از قبل اعلام شده قرار است F2P باشد و حتی تاخیر هم در زمان عرضه خورده. 

بازی Overwatch 2 از مشکلات فنی خیلی شدیدی در زمان عرضه رنج برد (و هنوز هم می‌برد). طبیعی است که یک بازی آنلاین دچار یک سری مشکلاتی باشد که سازندگان در سریع‌ترین فرصت آن را درست کنند. اما چیزی که عجیب است وجود اولیه این مشکلات است. مشکلاتی که حتی در نسخه اول مثال آن‌ها پیدا نمی‌شد و حالا در قسمت دوم تا همین الان هم گریبان‌گیر بازی است.

در تمام طول عمر بازی اورواچ (قسمت اول) مشکلی برای هیچ یک از قهرمانان به صورت فنی پیش نیامده بود که سازندگان مجبور شوند به طور کلی و برای مدتی آن قهرمان مذکور را از بازی حذف تا مشکلات فنی آن را حل کنند. اما بازی Overwatch 2 دچار این مشکل شد. در زمان عرضه دو قهرمان Bastion و Torbjörn برای مدتی در بازی قفل شدند و قابل انتخاب نبودند. اما بعدتر Bastion به طور کامل از بازی برداشته شد تا مشکلات فنی این شخصیت رفع شود. در زمانی که این مطلب را می‌خوانید قهرمان Mei از بازی حذف شده و از چنین مشکلاتی رنج می‌‌برد. 

بدترین سیاست در مورد اورواچ ۲ اما سیستم Battle Pass (بتل پس) است. روش جدیدی از پرداخت درون برنامه‌ای که به لطف فورتنایت (Fortnite) و بازی‌های موبایل وارد آثار چند نفره AAA شد. این سیستم از بازیکنان درخواست خرید بتل پس را دارد تا در ازای ارتقای سطح خود (Level Up) آیتم‌های مختلف ظاهری را در اختیار آن‌ها قرار دهد. بتل پس‌ها برای بازی‌های چند نفره معمولا به صورت فصلی عوض می‌شوند و آیتم‌های فصل گذشته نمی‌توانند در فصل جدید کسب شوند.

اورواچ ۱ دارای سیستم بتل پس نبود و پرداخت درون برنامه‌ای خود را از طریق Loot Box انجام می‌داد. این سیستم پرداخت که در ابتدای ظهورش بسیار مورد انتقاد قرار گرفت و برچسب «قمار» را با خود به یدک کشید برای اورواچ ۱ به شدت درآمدزا بود. اما با ظهور اورواچ ۲ سیستم بتل پس به طور کلی جایگزین لوت باکس‌ها شدند که در ظاهر نشان‌دهنده تغییر پیدا کردن سنت‌های درآمدزایی درون برنامه‌ای برای بلیزارد است. 

بتل پس اما برای بازی Overwatch 2 به شدت یک سیستم حریصانه و مذبوحانه است و نشان می‌دهد که شرکت بلیزارد به شدت روی سیاست‌های درآمدزایی با الهام از بازی‌های موبایل سرمایه‌گذاری کرده است. بتل پس برای اورواچ ۲ که یک بازی «مجانی» است می‌تواند روش خوبی باشد اما از اولین قدم و سطح تا آخرینش یک تقاضای پول شدید به نظر می‌رسد که حتی نمی‌تواند آیتم‌های چندان مطلوبی را به بازیکنان بدهد.

بتل پس اورواچ حتی نسبت به یک بازی مثل فورتنایت که سیستم مشابهی دارد به شدت مسخره به‌نظر می‌رسد. در بتل پس فورتنایت بازیکنان عملا می‌توانند با نصف هزینه‌هایی که برای پوسته‌ها و خود بتل پس می‌کنند آیتم‌های به شدت خوب و جذابی به دست بیاورند در صورتی که اورواچ ۲ با قیمت بسیار بالاتری چه در خود بتل پس و چه در پوسته‌های جدا از آن آیتم‌های چندان خاصی در اختیار بازیکنان قرار نمی‌دهد و سودای طمع بلیزارد را بیشتر نشان می‌دهد.

به علاوه قهرمانان جدید بازی مثلا Kiriko برای بازیکنانی که نسخه اول بازی را خریداری نکرده بودند قفل است در سطح‌های بالاتر و با ارتقا بازیکنان در بتل پس باز می‌شود. در زمان نوشته شدن این بررسی قهرمان جدید اورواچ ۲ یعنی Ramattra رونمایی شده و بلیزارد مستقیم اشاره کرده که این قهرمان حتی برای کسانی که نسخه اول را در اختیار داشته‌اند هم در ابتدایی ورودش به بازی، باز نیست و باید برای رسیدن به او به سطح ۵۵ بتل پس برسند. سیاستی که حتی وضعیت فعلی اورواچ ۲ را از چیزی که در آن قرار دارد فجیع‌تر می‌کند.

می‌توان از قیمت‌های سرسام‌آور پوسته‌های جدید و خود بتل پس به طور کلی چشم‌پوشی کرد اما این‌که کوچک‌ترین احترامی برای بازیکنان وفادار اورواچ ۱ قائل نشده است چیزی‌ست که باعث می‌شود از خشم طرفداران را کاملا منطقی بدانیم. 

بازی با این‌که نقشه‌ها (Maps) و بخش (Mode) قابل بازی جدیدی را به خود اضافه کرده اما از نداشتن روح به شدت رنج می‌برد. قرار بود نقشه‌های قدیمی بازی تغییرات شبانه‌روز را داشته باشند که این قول هم توسط بلیزارد شکسته شد و بسیاری از نقشه‌های قدیمی اورواچ ۱ اکنون در وضعیت روز یا شبی قراردارند که اصلا حال و هوای کلی آن نقشه‌ها را به طور کلی گرفته است. نقشه‌های جدید بازی بیشترشان برای بخش جدید طراحی شده‌اند که نقدی به آن‌ها وارد نیست اما نقشه Esperança در کشور پرتغال از لحاظ طراحی بازی به شدت فاجعه است و نیاز به یک دوباره‌سازی (Rework) دارد. 

یکی دیگر از دوباره‌سازی‌هایی که به طراحی کلی بازی وارد شده تغییر پیدا کردن ترکیب بازی از ۶ در مقابل ۶ به ۵ در مقابل ۵ است. این تغییر باعث شده که نقش تانک (Tank) که در خط مقدم مبارزات است از قبل حساس‌تر شود. این یک تغییر مثبت است که سرعت بازی و مقداری از بالانس آن را توانسته درست کند اما همه تانک‌های بازی قدرت کافی برای کمک به تیم خود را ندارند. به طور مثال قهرمان Doomfist که در اورواچ ۱ یک نقش دمیج (Damage) را داشت اکنون تبدیل به یک تانک شده است اما قابلیت‌های دوباره‌سازی شده‌ی او به اندازه کافی قدرتمند‌ نیستند که بتواند در نقش تانک خودی نشان بدهد. 

تقریبا همه قهرمانان بازی به طور کلی تغییرات خوبی داشته‌اند که نمی‌توان منکر تلاش سازندگان برای بالانس کردن بازی شود. اما در طول حیات اورواچ ۱ هم تغییرات زیادی برای بهتر کردن بالانس وجود داشت که بعضا کار را خراب می‌کرد. این قضیه در بازی Overwatch 2 هم متاسفانه برقرار است. قهرمانانی مثل Zarya یا Sombra اکنون بیشتر انتخاب می‌شوند زیرا به طرز عجیبی قدرتمند هستند و قرار است در به‌روز رسانی‌های جدید مشکلات بالانس آن‌ها حل شود. 

یکی دیگر از مشکلات عجیب اورواچ ۲ بخش رقابتی (Competitive) آن است. متاسفانه سیستم تعیین سطح بازی آن‌قدر ایراد فاحش داشته که سازندگان قرار است برای بازیکنان یک Boost قرار دهد تا سرعت بالا رفتن سطح (Rank) آن‌ها را بیشتر کند. سیستم تعیین Rank در اورواچ ۱ چندان عجیب و مشکل‌دار نبود. بازی از شما می‌خواست ده مسابقه بدهید و بسته به امتیاز و برد و باخت یا مساوی Rank را خیلی راحت تعیین می‌کرد.

اما اکنون در اورواچ ۲ شما باید یا هفت مسابقه را ببرید یا ۲۰ مسابقه را ببازید. Rank شما زمانی مشخص می‌شود که یکی از این دو اتفاق زودتر رخ دهد. این سیستم بسیار مورد انتقاد قرار گرفت زیرا بخش رقابتی را هم بیشتر شبیه به یک Grind (سخت کار کردن) می‌کند. دقیقا برای توصیف اورواچ ۲ می‌توان کلمه Grind را استفاده کرد. چیزی که در قسمت اول به مقدار کمی وجود داشت و خیلی از بازیکنان و کاربران اصلا متوجه حضور آن نبودند. 

اورواچ ۲ در بخش گیم‌پلی چندان فرق چندانی با نسخه قبلی ندارد. به جز تغییری که در ترکیب اصلی گفته شد حالا بازیکنان می‌توانند بخش جدید بازی به اسم Push را تجربه کنند. این بخش بسیار شبیه به حالت Payload است اما با این فرق که یک ربات در وسط نقشه قرار گرفته که هر دو تیم باید بر سر بیشتر جلو بردن این ربات با یکدیگر رقابت کنند. بخش Push واقعا جذاب است اما نیازمند نقشه‌های بیشتر و حتی اضافه شدن یک یا دو المان دیگر در خود است. سیستم چک پوینت در این بخش چندان بالانس نیست و گاهی وقت‌ها برای رسیدن به ربات تیم‌ها بیشتر وقت خود را صرف راه رفتن تا مبارزه کردن می‌کنند!

از لحاظ محتوا اورواچ ۲ سعی کرده که ایرادات قسمت قبلی خود را حل کند. برای مثال رویداد هالووین امسال یک بخش داستانی جدید داشت که نیاز آن پس از تقریبا ۷ سال دیگر واقعا حس می‌شد. اما همین رویداد هم قربانی پوسته‌های گران‌قیمت برای شخصیت‌ها بود. 

نمی‌شود منکر این شد که اضافه شدن سه شخصیت جدید به بازی یعنی Kiriko, Junker Queen و Sojourn خالی از لطف است. هر سه آن‌ها واقعا در نقش‌های تعیین شده خود می‌درخشند و اضافه شدنشان به اورواچ ۲ را یک نکته مثبت می‌کنند. بازی کردن با آن‌ها یک نفس تازه به بازی دمیده است که بهانه‌ خوبی به شما برای ورود به بازی را می‌دهد.

حالا همه نقش‌های بازی یک قابلیت Passive دارند. تانک‌ها کمتر بر اثر ضربات کوبنده (Knockback) به عقب می‌روند اما در عوض Ultimateهایی که دارند بر اثر ضربه یا Heal شدن کمتر پر می‌شود. نقش Damage با کشتن هر دشمن سرعت حرکت و پر کردن مهمات‌شان بیشتر می‌شود و نقش Healer حالا بر اثر زمان بدون استفاده از هیچ قدرتی سلامتی خود را به دست می‌آورند. این تغییری بود که بازی به آن نیاز داشت تا هر نقش را بسته به فعالیتی که در میدان نبرد دارند، موثرتر کند.

به هر حال با همه این اوصاف، با همه زشتی‌ها و زیبایی‌های کمی که اورواچ ۲ دارد؛ این بازی نیازی نبود که جایگزین قسمت قبلی خود شود. نیازی نبود که یک بازی جدا باشد. همه این اتفاقات می‌توانست یک بروزرسانی بسیار بزرگ باشد. یا اگر نیاز بود یک بازی جدا شود می‌توانست از اشتباهات گذشته خود درس بگیرد. بلیزارد اورواچ ۱ را درست زمانی رها کرد که بیشترین توجه را نیاز داشت. متاسفانه این توجه توسط یک قسمت جدید که از Unpolished بودن رنج می‌برد به نظر رفع شده است. اما این جایگزین چندان کافی نیست و حتی جای خالی قبلی را نیز خیلی پر نمی‌کند.

توصیه من این است که اگر دل‌تان برای قسمت قبلی تنگ شده به سراغ‌اش بروید اما انتظارات خود را پایین بیاورید. اگر بازیکن جدیدی هستید که می‌خواهید وارد دنیای اورواچ شوید چاره‌ای جز قسمت دوم ندارید. پس سعی کنید در بیشتر اوقات از بازی کردن لذت ببرید و دنبال رقابت سفت و سخت در بازی نباشید. به عنوان یک طرفدار سرسخت قسمت قبلی از تجربه اورواچ ۲ بسیار ناامید شدم اما وقتی راهی برای دوباره بازی کردن اثری که مرا عاشق بازی‌های چند‌نفره کرد ندارم، مجبورم به بازی کردن این دنباله تن دهم. امیدوارم که در آینده بلیزارد اشتباهات و مشکلات بازی را رفع کند تا اورواچ ۲ هم تبدیل به چیزی شود که میلیون‌ها بازیکن را چندین سال سرگرم کرد. شاید هم بلیزارد حنایش دیگر رنگی ندارد و این بازی به نوعی وداع با یکی از بهترین شرکت‌های صنعت بازی‌های رایانه‌ای است.

برای خواندن آخرین مقالات بررسی بازی با مجله لیویتو همراه باشید.